Het is bekend dat Couperus zijn licht opstak bij de grote Russische auteur. Maar hoe verhouden de romans zicht tot elkaar op stilistisch en thematisch vlak? Hoofdredacteur Liesje Schreuders beantwoordt deze vragen in het openingsartikel.
Niet alleen buitenlandse romans uit het fin de siècle bieden vergelijkingsmateriaal met Eline Vere. Nog geen twee jaar voor het verschijnen van Couperus’ roman publiceerde tachtiger Lodewijk van Deyssel Een Liefde. Critici waren in shock. Nog nooit was vrouwelijke seksualiteit zo openlijk beschreven. Anne Deijkers plaatst de vergelijking tussen Van Deyssels hoofdpersoon Mathilde en het ‘seksloze poppetje’ Eline Vere in het licht van de tijd en sluit hiermee onze serie rond Eline Vere en haar contemporaine zusters af.
In aansluiting op de huidige tentoonstelling (2010) in het Louis Couperus Museum, waarin Couperus’ bemoeienis met het toneel centraal staat, schrijft Evert Paul Veltkamp over twee recent opgedoken kattenbelletjes van de auteur. We wisten al dat Couperus deel uitmaakte van het toneelamateurgezelschap van Marcellus Emants, maar uit de vondst van de briefjes blijkt dat hij waarschijnlijk betrokken is geweest bij nog een andere club.
Verder in dit nummer maar liefst twee vraaggesprekken. Rémon van Gemeren sprak met Arnon Grunberg over De stille kracht en Jeroen van Kan voelde Ina Rilke aan de tand over haar Engelse vertaling van Eline Vere, die enthousiast werd onthaald door de Angelsaksische pers. Dan is er nog het favoriete fragment van kinderboekenschrijfster Alma Post en een In Memoriam door Gé Vaartjes, die stilstaat bij het overlijden van de ‘ideale Couperusacteur’ Lex van Delden.